Vorig jaar ben ik in Frankrijk op vakantie geweest. U zult zeggen, nou en, is dat zo bijzonder? En dan moet ik u gelijk geven, een vakantie in Frankrijk is niet zo bijzonder. Ik moet u bekennen dat ik tijdens mijn vakanties nagenoeg altijd de kuststreken op wil zoeken en vorig jaar was er een goede reden om de auto richting Normandie te sturen. Ik wilde mijn vrouw, mijn beide zoons en mijn schoondochters een mooie en educatieve vakantie geven, dus tussen alle rust enkele bijzondere uitstapjes……..
En daar stonden we dan op 6 juni 2014 tussen de bunkers en de ontelbare bomkraters op Pointe du Hoc. Ik probeerde aan mijn gezin uit te leggen dat het er hier precies 70 jaar geleden, tijdens de landingen in 1944, verschrikkelijk aan toe was gegaan. Op de 30 meter hoge rotsen keken wij met het gezin naar de zee en probeerde ons een voorstelling te maken dat hier, op deze plek, de eerste geallieerde troepen voet op het door Duitsland bezette gebied zette. Op 6 juni 1944 om 05.45 uur, terwijl het slagschip USS Texas Pointe du Hoc met 250 granaten onder vuur nam, stapte er 225 jonge mannen van het 2nd Rangers Battalion op 20 kilometer uit de kust in hun landingsboten. In het eerste ochtendlicht hebben deze bevrijders over een woeste zee koers gezet richting Pointe de Hoc om voorafgaande aan de landingen op de vijf stranden, een aantal strategische Duitse kanonnen uit te schakelen. Verbijsterd stond ons gezin in gedachte. Hoewel de zee op dat moment rustig kabbelde, was het niet moeilijk om ons op Pointe du Hoc een voorstelling te maken over die barre ochtend in juni 1944. De rotsen, de bunkers en de bomkraters zijn er nog als stille getuigen. Je zal maar als jonge soldaat aan de andere kant van de wereld op 20 kilometer voor een kust in een landingsvaartuig moeten stappen op weg naar 30 meter hoge rotsen waar vanaf uit volle macht op je geschoten wordt. Deze eerste groep bevrijders, waarvan er 135 gesneuveld zijn, heeft deze ultieme opdracht uiteindelijk volbracht. Als je daar staat dan voel je de verschrikkingen van die eerste landing door merg en been. Ik heb de laatste dagen vaak gehoord “wat zou jij doen als het je gevraagd wordt om te gaan?” Ik moet u eerlijk bekennen dat ik het al moeilijk vind om mijzelf deze vraag te stellen, laat staan te beantwoorden. Elk jaar worden de slachtoffers van deze verschrikkelijke periode uit onze geschiedenis respectvol herdacht en een dag later vieren wij ons bevrijdingsfeest. Dan zien we, hoewel het er steeds minder worden, onze geallieerde bevrijders eerbiedig en trots door onze steden paraderen. Het zijn dezelfde mannen en vrouwen die ruim 70 jaar geleden bereid waren om die ene bizarre vraag met JA te beantwoorden en ze gingen. Sommige van hen hoorde ik zelfs zeggen dat het een eer was om -wederom ver over zee- deel te kunnen nemen aan onze bevrijdingsdag. Diep, heel diep respect moeten wij allemaal hebben voor deze prachtige mensen.
Met afschuw hebben we dit jaar helaas weer eens kennis moeten nemen dat er een aantal jonge malloten tussen ons wonen die onze dodenherdenking respectloos willen verstoren. Deze hersenloze individuen staan op video, dus het moet niet zo moeilijk zijn om die makkers te vinden. Pak ze op, leer ze lezen, het dagboek van Anne Frank zou al een mooi begin zijn. Breng die malloten desnoods bij slecht weer naar Frankrijk. Daar op de rotsen van Pointe du Hoc komt het respect vanzelf, dat weet ik zeker.
