Een enkele keer staan ze vol in het nieuws en zien wij deze goudgele pracht bijna dagelijks aan ons oog voorbij trekken. De denkbeeldige grenzen tussen de vrije mens en deze wonderschone creaties zijn eindelijk opengesteld. Het territorium kan veilig betreden worden. Veel betrokken mensen hebben de velden met gouden reuzen doorzocht en het moet nog een keer, minutieus, mannetje aan mannetje.
Bent u wel eens een veld met zonnebloemen ingelopen? Het lijkt alsof de kernen van die bloemen je allemaal aankijken en zeggen ‘vertrouw ons maar’, ze blijven je volgen. Er wordt beweerd dat de zonnebloemen met de zon meedraaien, maar dat lijkt een fabeltje. Heeft u die stevige stelen wel eens gezien? Meer dan duimdik en meer dan manshoog. Daar valt niet veel aan te draaien. De schoonheid van de zonnebloem is overweldigend. Vooral de okergele kleur van de tientallen blaadjes rond de kern zijn oogverblindend. Een weelde van zonnegloed, zo helder, dat het de kern met al zijn meeldraden nog donkerder maakt. Hoe is het mogelijk dat moeder natuur het zo kan maken dat het nog niet eens na te schilderen is. Van Gogh heeft al eens een goede poging gedaan, maar dat is toch niet meer dan een mooie impressie van deze, bijna wiskundig gevormde creaties. Het groen van de bladeren past in het gehele spectrum. De zonnebloem, in haar pallet van kleuren, laat zien dat groen en geel in harmonie samengaan.
De zonnebloemen staan daar nog, ver weg op een veld in het oosten van de Oekraïne. Als stille getuigen hebben ze het spoor van vuur op zich af zien komen, mensen uit de lucht zien vallen en omarmd. Ze blijven daar nog jaren staan, in alle schoonheid en als hoeders van de persoonlijke bezittingen die misschien niet gevonden worden. De zonnebloem; voor velen onder ons een blijvende associatie met de 17e juli, toen het contact met de cockpit van vlucht MH17 om 16.15 uur verbroken werd.
